Een realisatie van mijn reis door Sri Lanka: soms willen we alles controleren, zeker als we ons in een onbekende situatie bevinden. Maar wat gebeurt er als je loslaat en je overgeeft aan het moment? Tijdens mijn solotrip in Sri Lanka ontdekte ik hoeveel rust, helderheid en mooie ontmoetingen dat kan brengen. Reis je even met me mee?

Wat als ook deze situatie zich op een prachtige manier oplost?

De bus is vol en warm in Sri Lanka. Ik sta in het gangpad en voel de lijven van de mensen die links en rechts van me op de smalle bankjes zitten. En dan moeten er ook nog regelmatig mensen passeren die in of uit stappen.
Ik kom steeds verder naar achteren te staan. Voorin ligt mijn rugzak met alles wat ik deze drie weken nodig heb. In mijn kleine rugzak en handtas met een (voor Sri Lankaanse begrippen) flinke som geld, paspoort, pasjes en elektronica.

Geen idee hoelang deze reis duurt, waar ik precies uit moet stappen en of ze me tijdig zullen waarschuwen.

Een verleidelijke situatie om verhalen te maken in mijn hoofd en de boel te willen controleren. “Wat als ze straks weglopen met mijn rugzak en ik niet op mijn bestemming aankom? Ik vind die fysieke nabijheid niet fijn. Straks word ik betast of bestolen. Dit is niet veilig.” En gerichte aangepaste acties die daar direct in mijn hoofd op volgen: “Ik moet op google maps achterhalen waar we nu zijn en of ik de eindplaats kan vinden. Ik moet ervoor zorgen dat ze me waarschuwen straks en ik moet dichter bij mijn rugzak zijn.” Ik zie die neigingen langskomen en ik glimlach erom.

Ik herken dit ook in talrijke professionele (management) situaties. Eerst bepalen we wat we van de situatie vinden, we bedenken worstcasescenario’s en vervolgens proberen we de situatie onder controle te krijgen. Klinkt heel logisch, maar zonder de realisatie dat dit in veel gevallen geen beproefde strategie is, eerder het weg willen managen van onbewuste onzekerheid. Met daaronder een basisgevoel van onveiligheid. Dat onrustige gevoel bezweren we graag met scenario’s en controle.

Ik zucht en geef me over aan wat is. Ik hoef er niets van te vinden en ik hoef niets te doen. Ineens zie ik, in Sri Lanka, al die ontspannen mensen om me heen met hun open blik. En langzaamaan kom ik in een gevoel van blije ontspanning die grenst aan gelukzaligheid. Even later bemachtig ik een zitplaatje. Door het raam glijdt een prachtig landschap voorbij. Ik zie hoe het dagelijks leven zich afspeelt in deze bus, waar mensen van alle religies zonder onderscheid samengepakt staan en hun weg gaan. Mijn telefoon blijft in mijn tas.

En toch besef je hoeveel tijd ik win door niet bezig te zijn met de volgende stap, met als-dan scenario’s, met stappen zetten in mijn hoofd en risicoanalyses. En daardoor waarnemen wat er werkelijk is. Dit leidt tot talrijke mooie indrukken en ontmoetingen. En een rustig hoofd en lichaam geven de ontspanning en creativiteit om effectief te handelen als het nodig is.

Anderhalf uur later stroomt de bus leeg. Dit blijkt een plek te zijn om even de benen te strekken. De man naast me legt me uit wanneer ik eruit moet. Als het een half uur later zo ver is word ik ook keurig door de busbeambte gewaarschuwd. Ik stap uit in de the middle of nowhere van Sri Lanka. Het laatste stukje zal met een tuktuk gaan. Waar vind ik die? Ik ga even zitten en kijk om mee heen. Schuin aan de overkant spot ik een gebouwtje waar twee tuktuks voor staan. Een vriendelijke chauffeur breng me in tien minuten naam naar mijn plaats van bestemming, waar nieuwe avonturen op me wachten.

Ik heb vaak tijdens deze reis gedacht: “Ook deze situatie zal zich op een prachtige wijze oplossen”. Gedachten maken dan plaats voor een diep vertrouwen in het verloop van de dingen. Het is ongekend hoeveel energie er over blijft en hoeveel voldoening het geeft als ik vol aanwezig ben in het nu. Het is iets dat ik in de loop der jaren trainde en wat ik jou ook graag leer gebruiken. De weg is zo veel rijker op die manier!