Koers bepalen “Gah d’r mar nie tusse zitte”
Je richting en koers bepalen, hoe doe jij dat nou eigenlijk? Wat inspireert jou daarin? En hoe herken je het verschil tussen bedenken hoe het zou moeten en je laten leiden door een dieper weten?

Op deze manier ben ik daar mee bezig:

“Gah d’r mar nie tusse zitte”
Vandaag heb ik een afspraak met een bevlogen coach uit mijn netwerk, Camiel Engelen. We weten dat het goed is elkaar te ontmoeten al hebben we beiden nog geen idee waarom. Het is een voorrecht om dit gevoel te volgen, de tijd te nemen en gewoon te zien wat er gebeurt. Niets is voor niets.
Nog voor de eerste slok koffie aan mijn keukentafel delen we inzichten en ervaringen die meestal onbesproken blijven. En over de rijkdom anderen te begeleiden in een zoektocht die ook de onze is.

Wat is nou de kern?
Camiel organiseert een prachtige ontdekkingsdag voor medewerkers over koers bepalen. Hetzelfde thema als de retraite die ik volgend weekend geef.
Zelf heeft hij na een ogenschijnlijk succesvolle carrière als fiscaal jurist het roer om gegooid en is hij lang op zoek geweest naar de ware betekenis van het leven. Wat daarin is zijn pad, zijn koers?
En tegelijk beseffen we dat koers bepalen een contradictie is. Want hoeveel bepalen we nu eigenlijk zelf? We herkennen beide dat zoeken geen vinden is en dat van alles bedenken en veel willen eerder belemmerend dan helpend is. Maar wat dan wel?

Wegwijzers in de stilte
Ontspannen, de stilte ingaan, mediteren: het helpt om in verbinding te zijn met een grotere kern. Leg een mediterende boeddhistische monnik aan een hersenscan en we zien dat zijn hersenen zich op een ander trillingsniveau begeven. De zogenaamde delta golven, een soort radar die op onbewust niveau uitzendt en ontvangt.

Dit zorgt ervoor dat hij contact maakt met de diepere wijsheid die we allemaal in ons hebben. Voorbij de dagelijks illusie. Gevuld worden in de leegte, alleen in de Nederlandse taal hebben we daar zo’n mooi woord voor: vol-ledig. Dit werkt voor jou en mij niet anders. Daarvoor hoef je geen tien jaar op een berg te zitten.
De wegwijzers die zich in die ontspanning aandienen zijn voor ons ego echter niet concreet genoeg.
Het is een voorrecht mensen te mogen begeleiden die wegwijzers te duiden en vol goede moed het experiment aan te blijven gaan dat leven heet. En dan monter weer verder. Ook daarom kijk ik ook zo uit naar de weekendretraite.
Soms heb je geen idee waarom dingen zich ontvouwen zoals ze zich ontvouwen.
Camiel vertelt over de gevleugelde woorden van zijn Brabantse buurman Jan van Rooy: “Gah d’r mar nie tusse zitte.”
Ik denk aan alle momenten dat ik in mijn hoofd zit, dat ik zoveel wil, dat ik gevangen raak in onrust en daarin niet veel verder kom. En aan de momenten van overgave, vertrouwen, intuïtie. In die staat van zijn vind ik antwoorden, wordt er voor me gezorgd, ontvouwt zich wat zich mag ontvouwen. Ik heb geen idee wat het grotere plan is, maar stoppen met ertussen zitten geeft een hoop ruimte.

Jou ook? Laat het me weten!

Hartelijke groet, Jolien Slavenburg

Jolien Slavenburg